annemiekHet zijn niet je zwakke kanten waardoor je in een burnout terecht komt. Het zijn je sterke kanten.
Ik werd als kind altijd geprezen om mijn zelfstandigheid. Ik had niemand nodig, ik was sterk. Ik vroeg geen hulp, want mensen zeiden altijd dat ze het zo goed van me vonden dat ik zo goed voor mezelf kon zorgen. Om mij hoefden ze zich geen zorgen te maken. ‘Annemiek komt er wel’.
Ik was ook heel goed in het geven aan anderen. Ik vond het heerlijk om ontbijtjes op bed te maken voor mijn ouders. Op zaterdag hielp ik mijn tante met hapjes klaarmaken en bracht ik biertjes naar de mannentafel. Ik gaf mijn zus vijfendertig cent mee zodat ze op school een roze koek kon kopen. Op vakantie kocht ik altijd kadootjes voor mensen thuis.
Deze twee eigenschappen hebben er mede toe geleid dat ik in een burnout terecht kwam toen ik pas begin twintig was.
Het zijn niet je zwakke kanten waardoor je in een burnout terecht komt. Het zijn je sterke kanten. Door je zwakke kanten te versterken kom je er weer uit.
Mijn zwakke kanten waren hulp vragen en aandacht durven ontvangen. Ik moest dus tegen mijn natuur in om uit de burnout te komen. Dat lukte, maar het voelde zo onnatuurlijk aan, dat het na een paar jaar toch weer mis ging. Ik vond het namelijk heerlijk dat mensen me zo’n sterke vrouw vonden. Ik vond het heerlijk om voor anderen te zorgen. Dus uiteindelijk ben ik dat gewoon weer gaan doen. En daarbij vergat ik weer wat het me had gekost. Ik dacht dat ik het nu wél weer alleen kon. Ik zou me niet meer over de kop laten gaan. En daarbij paste het gewoon niet bij me om hulp te vragen. Ik was gaan geloven dat het sterk was om géén hulp te vragen. Het vragen om hulp was voor mensen die ‘zwak’ waren, die in een burnout zaten.
Ook het ontvangen van aandacht, hoe zeer ik daar ook naar hunkerde, bleef in mijn hoofd een teken van zwakte. Je ontvangt aandacht als je iets ergs is overkomen, als je ziek bent of als je iets niet alleen kunt. In het geven van aandacht zat iets groots, iets onzelfzuchtigs, iets heroïsch.
Dus ondanks dat ik al een burnout had gehad en toen totaal niet had zien aankomen, had ik niet het idee dat het me nóg een keer zou overkomen. Ik was er immers nóg sterker uitgekomen. Toch? Jammerdebammer, halverwege dertig zat ik weer een paar maanden thuis…
Een burnout heeft een negatieve klank. We gaan dus kijken naar wat er allemaal mis was met ons, waardoor we in een burnout terecht zijn gekomen. Niet aangeven van grenzen, geen Nee kunnen zeggen, niet assertief genoeg zijn. Daar krijg je dan vervolgens allemaal oefeningen op, om maar zo snel mogelijk uit die burnout te komen. Vaak zonder te kijken naar waarom we deden wat we deden. Zonder daar ook dankbaar voor te zijn. Zonder te voelen wat bij jou past.
Ik heb de afgelopen jaren een aantal opleidingen en workshops gevolgd bij o.a. Phoenix Opleidingen, waar ik leerde de diepte in te gaan. Nu weet ik dat het sterk zijn en het zorgen voor anderen me ontzettend veel heeft gebracht. En daar ben ik ook heel dankbaar voor. Maar ik weet nu ook dat hulp vragen en het ontvangen van aandacht me óók ontzettend goed doet. Om dat te kunnen voelen is echt wezenlijk anders dan het alleen te weten. Het echt voelen in mijn lijf maakt dat ik me er echt senang bij voel, ik kan het met liefde voor mezelf aanvaarden.
Beter een heel mens dan een goed mens.
Carl Jung
Ben je uit de burnout gekomen? Geweldig! Gefeliciteerd! En nu is het tijd om opnieuw te ontdekken wie je écht bent. Wie je bent als je helemaal jezelf bent, compleet, heel. Om te voorkomen dat je er wéér in terecht komt.
Vraag een gratis kennismakingsgesprek aan en ontdek wat ik voor je kan betekenen.
